- سبدخرید خالی است.
- ادامه خرید
Chlorine
عنصر کلر در خاک به صورت آنیون- Cl توسط ریشه گیاهان جذب می شود.
افزایش کلر در خاک موجب شوری و آسیب دیدن گیاهان می شود.
نیاز گیاه به کلر بیش از سایر عناصر کم مصرف است.
نقش کلر در متابولیسم گیاه به درستی روشن نیست. اما نظر کلی بر این است که کلر در مرحله دوم فتو سنتز، در تولید اکسیژن در کلروپلاست نقش اساسی دارد.
افزایش بیش از حد کلر موجب مسمومیت در درختان میوه بصورت کلروز و سوختگی نوک و حاشیه برگ ها ظاهر می شود.
لزوم کلر برای گیاهان مورد تائید قرار گرفته است، اما از آنجا که این عنصر هم در هوا و هم در محلول خاک و هم در آب آبیاری وجود دارد، به ندرت کمبود آن گزارش می شود.
در خاک آنیون Cl– موجود است که به راحتی قابل استفاده گیاه می باشد.
در صورت کمبود کلر می توان از کلرید پتاسیم استفاده کرد.
کلر در فشار تورگر سلول های محافظ نقش دارد، که از طریق فشار اسمزی توسط خارج شدن یون های پتاسیم ایجاد می شود.
کلر در تولید اکسیژن در فتوسنتز دخالت دارد.
کمبود کلر موجب کلروز، نکروز، رنگ پریدگی برنزی غیر معمول شاخه و برگ ها و کاهش رشد می شود که نشان می دهد کلر در کلروفیل و فتوسنتز دخالت دارد.
کمبود کلر می تواند پژمردگی در گیاه ایجاد نماید.
معمولا کلر در واکوئل جمع می شود و غشای واکوئل میزان جذب این عنصر را تعیین می کند.
جذب کلر در رقابت با سایر یون ها به خصوص نیترات NO۳– می باشد.
کلر درگیاه متحرک نمی باشد و در قسمت های پیر تر متمرکز می شود.
کلر فراوانترین آنیون در طبیعت است.
نقش کلر در کاهش ورس گیاه برنج همواره مورد سوال بوده است. چون کاهش ورس زمانی مشاهده شده است که کود کلرید پتاسیم KCL)) مورد استفاده قرار گرفته است. اما زمانی که در گیاه ذرت کلرید پتاسیم توام با کلرید آمونیوم NH۴CL)) مورد استفاده قرار گرفتند، نفعی در بر نداشت. لذا نتیجه ای که گرفته شد این است که پتاسیم در کاهش ورس نقش داشته است و نه کلر.
اصطلاح کمبود کلر به ندرت بیان می شود. حتی اگر این عنصر مورد نیاز باشد چون به مقدار کافی همراه آب باران (به خصوص در نوار ساحلی)، کود های شیمیایی عناصر اصلی به صورت ناخالصی و آب آبیاری به خاک اضافه می شود، توصیه ای به استفاده از کودهای محتوای کلر نمی شود.
کلر در تنظیم فشار اسمزی و تعادل کاتیونی در شیره سلولی نقش دارد.
معمولا مقادیر کافی کلر در خاک وجود دارد و سالانه حدود ۵۰ کیلوگرم در هکتار از طریق بارندگی به خاک اضافه می شود. بعلت اینکه کلر در همه مناطق در آب و خاک وجود دارد کمتر به عنوان کمبود مواد غذایی درگیاهان به آن توجه می شود.
کلر در تجزیه ملکول آب در فتوسیستم ۲ نقش دارد. همچنین چندین آنزیم از قبیل ATPase ، آلفا آمیلاز و آسپاراژین سنتتاز جهت فعالیت به یون کلر نیاز دارند.
زیادی کلر در خاک و اثرات سمی آن روی گیاهان بیشتر از کمبود آن مورد توجه واقع شده است.
شایع ترین منبع سمیت کلر به شکل کلرید موجود در آب آبیاری است. کلرید به راحتی با آب خاک حرکت می کند. می تواند توسط گیاه جذب شود، در جریان تعرق حرکت کند و در برگ ها تجمع یابد. اگر غلظت کلرید در برگ ها از حد تحمل گیاه بیشتر شود، سوختگی برگ ایجاد می شود و برگ ها در ادامه ریزش می کنند.
به طور معمول، آسیب گیاه ابتدا در نوک برگ رخ می دهد و با افزایش شدت، از نوک به پایین در امتداد لبه ها پیشرفت می کند. نکروز بیش از حد (بافت مرده) اغلب با ریزش برگ همراه است. بسیاری از درختان حساس با بیش از ۰.۳٪ کلرید (بر اساس وزن خشک) شروع به آسیب دیدگی می کنند. در صورت جدا شدن شدید برگ ها، خشکی و حتی مرگ درخت می تواند منجر شود. برگهای مسن معمولاً ابتدا علائم را نشان می دهند. علائم مشابهی می تواند در اثر خشکسالی و سوختگی نمک کود نیز ایجاد شود.
تاثیر اصلی غلظت بالای کلر در محلول خاک، افزایش فشار اسمزی آب خاک می باشد که در نتیجه قابلیت استفاده آب برای گیاه را کاهش می دهد و موجب پژمردگی گیاه می شود (خشکی القا شده توسط کلر).
مرتب و مکرر بودن آبیاری و فواصل آبیاری به حفظ تنش کم خاک-آب و کاهش تجمع نمک در منطقه آبیاری کمک می کند.
حجم آب آبیاری باید به اندازه کافی زیاد باشد تا هرگونه نمک انباشته شده در زیر ناحیه ریشه شسته شود. کاربردهای کود را تقسیم کنید و از کود های شیمیایی با شاخص نمک کم استفاده کنید.
از افزودن کلرید حاصل از کاربرد موریات پتاس (کلرید پتاسیم) خودداری کنید.
کود دهی خوب مدیریت شده با برنامه های هفتگی کود های محلول و با غلظت های پایین احتمالا بهترین راه حل برای جلوگیری و کاهش سمیت کلر می باشد.
